Πέμπτη 16 Ιανουαρίου 2014
Τετάρτη 15 Ιανουαρίου 2014
Κυριακή 10 Ιουλίου 2011
Σημείωμα για την εργασία μου - Notes for my work
Ο καλλιτέχνης ζει στην οικειότητα της αυθαιρεσίας του και στην αναμονή της αναγκαιότητάς του ... Πωλ Βαλερύ
Τα μάτια μου είναι ηδονικός πόρος, πλανόδια προσωπογραφία, αιμορραγία.
Όταν ήμουν παιδί η γεύση του χώματος στο στόμα μου
με ώθησε στην παράλογη ανάγκη να ιχνογραφώ ημερολογιακά την έλξη
που ασκούσε στην όρασή μου η θέα των γραμμών των τοπίων.
Απειθής και αδέξιος να στοιχειοθετήσω μια στέρεα αντίληψη ανάγνωσης του κόσμου έμαθα να μετρώ τον χρόνο αναπτύσσοντας φανταστικά μητρικά είδωλα φυσικών και μηχανικών ιδεογραμμάτων , - ανιμιστικά σημεία στο αρχέγονο συνθετικό ρευστό - ένα φόντο ουτοπικών υφών, την πύκνωση των στιγμών της ύπαρξής μου
και τη διάλυσή τους στο εικονογραφικό σύστημα που χρησιμοποιώ στο καλλιτεχνικό μου έργο .
Γεννήθηκα το 1969.
Δραστηριοποιούμαι στη γλυπτική και τη ζωγραφική.
Στη γλυπτική τα τελευταία χρόνια εργάζομαι στην ενότητα με θέμα «Μηχανικά πρωτόζωα» .
Το υλικό που χρησιμοποιώ κυρίως για να αναπτύξω την ιδέα μου είναι ο πηλός.
Η ενότητα βασίζεται σε παρατηρήσεις φυσικών και μηχανικών μικρόκοσμων.
Διευρύνω παραμορφωτικά τις συνάψεις δομής – επιφάνειας, τεχνικής- ονείρου σε μια προγλωσσική ανάμνηση του χρόνου, βίωμα ότι το μηχανικό προϋπάρχει στη φύση μορφολογικά και λειτουργικά σαν ερωτικό σώμα αρμογής.
Η σειρά έργων στη ζωγραφική μου με μελάνι έχει ως θέμα τον τίτλο
΄΄Συναισθηματικοί Λαβύρινθοι ΄΄ .
Δημιουργήθηκε από την ανάγκη να εκφράσω τις ψυχολογικές συνέπειες που υφίστανται τα άτομα στις πολιτικές δομές των καπιταλιστικών κοινωνιών . Περιγράφω άλλοτε λυρικά και άλλοτε γκροτέσκα την οδύνη, την αλλοτρίωση και τον μηχανιστικό τρόπο ζωής, την αποδόμηση των στοιχείων που δίνουν συνοχή και διάρκεια στα άτομα και την κατάρρευσή τους σε βίαια ψυχοπαθολογικά παραληρήματα, στωικούς αυτόχειρες.
Ανδρέας κολοβός
Translation: Κostas Krevetzakis
Τα μάτια μου είναι ηδονικός πόρος, πλανόδια προσωπογραφία, αιμορραγία.
Όταν ήμουν παιδί η γεύση του χώματος στο στόμα μου
με ώθησε στην παράλογη ανάγκη να ιχνογραφώ ημερολογιακά την έλξη
που ασκούσε στην όρασή μου η θέα των γραμμών των τοπίων.
Απειθής και αδέξιος να στοιχειοθετήσω μια στέρεα αντίληψη ανάγνωσης του κόσμου έμαθα να μετρώ τον χρόνο αναπτύσσοντας φανταστικά μητρικά είδωλα φυσικών και μηχανικών ιδεογραμμάτων , - ανιμιστικά σημεία στο αρχέγονο συνθετικό ρευστό - ένα φόντο ουτοπικών υφών, την πύκνωση των στιγμών της ύπαρξής μου
και τη διάλυσή τους στο εικονογραφικό σύστημα που χρησιμοποιώ στο καλλιτεχνικό μου έργο .
Γεννήθηκα το 1969.
Δραστηριοποιούμαι στη γλυπτική και τη ζωγραφική.
Στη γλυπτική τα τελευταία χρόνια εργάζομαι στην ενότητα με θέμα «Μηχανικά πρωτόζωα» .
Το υλικό που χρησιμοποιώ κυρίως για να αναπτύξω την ιδέα μου είναι ο πηλός.
Η ενότητα βασίζεται σε παρατηρήσεις φυσικών και μηχανικών μικρόκοσμων.
Διευρύνω παραμορφωτικά τις συνάψεις δομής – επιφάνειας, τεχνικής- ονείρου σε μια προγλωσσική ανάμνηση του χρόνου, βίωμα ότι το μηχανικό προϋπάρχει στη φύση μορφολογικά και λειτουργικά σαν ερωτικό σώμα αρμογής.
Η σειρά έργων στη ζωγραφική μου με μελάνι έχει ως θέμα τον τίτλο
΄΄Συναισθηματικοί Λαβύρινθοι ΄΄ .
Δημιουργήθηκε από την ανάγκη να εκφράσω τις ψυχολογικές συνέπειες που υφίστανται τα άτομα στις πολιτικές δομές των καπιταλιστικών κοινωνιών . Περιγράφω άλλοτε λυρικά και άλλοτε γκροτέσκα την οδύνη, την αλλοτρίωση και τον μηχανιστικό τρόπο ζωής, την αποδόμηση των στοιχείων που δίνουν συνοχή και διάρκεια στα άτομα και την κατάρρευσή τους σε βίαια ψυχοπαθολογικά παραληρήματα, στωικούς αυτόχειρες.
Ανδρέας κολοβός
“The artist lives in the intimacy of his arbitrariness and the waiting of his necessity” Paul Valéry
My eyes are a pore of pleasure, an errant portrait, bleeding.
When I was a child the taste of soil in my mouth
pushed me to the irrational need to sketch daily the attraction
that exerted on my eyesight the view of the lines of the landscapes.
Disobedient and clumsy to compose one solid perception of reading the world
I learned to measure the time by developing imaginary maternal idols of natural and mechanical ideograms – animistic signs in the primal composing liquid- one background of utopian textures, the thickening of the moments of my existence and their dissolving into the pictorial system I use in my artistic work.
I was born in 1969.
I do painting and sculpture.
In these late years my work in sculpture is a project titled “Mechanical protozoa”.
The material I mainly use to develop my idea is clay.
This project is based in observations of natural and mechanical microcosmos.
I widen in a deforming way the attachments of structure and surface, of technique and dream in a prelinguist memory of time, an experience that the mechanical preexists in nature both in shape and in function as an erotic body of a joint.
The line of work in my paintings with ink is titled “ Emotional Labyrinths”.
It was created by the need to express the psychological consequences that suffers the individual in the political structures of the capitalist society. I describe sometimes in a lyrical way and sometimes in a grotesque way the pain, the alienation and the mechanical way of life, the deconstruction of the elements that give coherence and endurance to the individuals and their collapse into violent psychopathological deliriums, stoic suicides.
Andreas Kolovos Translation: Κostas Krevetzakis
Πέμπτη 9 Ιουνίου 2011
A text of Agata Zukowska for painting Andreas Kolovos Ένα κείμενο της Agata Zukowska για την ζωγραφική του Ανδρέα Κολοβού
In the labyrinth of emotions
Is it possible to show the entire spectrum of shades of human feelings and emotions in just a fragment? Can an entire enormous space be provoked to materialize before our eyes and minds, both in the sphere of being and feeling, by using just a few decisive strokes?
When watching the works of Andreas Kolovos (03/01/1969), just looking is definitely not enough. A creator of excellent paintings, photography and design, he provokes deep thoughts, challenges his viewer, allowing free space for their own sensitivity and openness to the perception of the work. The artist presents the theme and in an almost puritanical way just sketches his vision – the rest is up to us, the viewers. Even the first glance shows that he favors challenging art encouraging thinking, as evidenced by a striking passion for showing a fragment instead of a coherently composed whole. His art is not a simple road from looking to understanding but a difficult challenge and an encouragement to enter the labyrinth of human emotions.
The works from the Ink series presented at this exhibition are excellent proof of this. The protagonists of the series are the characters with bodies placed on wheels, or even separated heads, hearts, and fragments of the human body. A sense of fragmentation and threat pervades. The mood of these works is serious, sometimes dramatically sad. Incomplete bodies are often shown in motion, doomed to struggle, with no hope of rescue. As the artist himself points out: he strives to show the suffering of an alienated individual, stuck in a mechanized world, difficult to understand and tame – melancholy and lyrical on one hand, grotesque on the other. His character is Everyman, a totally alienated individual, condemned to constant wandering and making his way through the tangle of emotions in the space which, as we feel, is a threat for him but also the only available place of existence. The plane of understanding with another person, if the barrier of loneliness can even be broken, is sometimes a tangled spiral thoughts and observations, and at other times a slippery slope, down which the character is rushing with no emergency brake.
The exhibition holds 40 of all the projects that emerged from the studio of the artist throughout the 3 years of work on the whole cycle – incidentally, not yet officially finished. Among the works presented in the gallery, there are both older and most recent works. A look at the technical side of the works’ creation reveals a strikingly innovative combination of one of the oldest techniques of drawing with a very contemporary approach to the subject. The artist, when asked why just ink, replies without hesitation: "Because ink will not tolerate corrections!" Here it is impossible not to notice the identity of the ruthlessness of the applied tools and techniques with the ruthlessness of the themes they deal with. Ink, just like life, is governed by rigid rules of conduct: once a mark is made, it cannot be erased.
The aesthetics of this art is like a labyrinth, full of allusions and various corridors of thought, since the author is phenomenal in his balancing on the boundary between the visible and the tangible. He binds the characters in his works, in exchange freeing the recipient’s interpretative structures. He strikes with great force, but does not overpower. He provokes and screams in expressive colors and strong contours, but does not take the observer in possession. The recipients have a full right to their final decision as to at which point of the meditations they should ultimately stop, having found the awareness of possessing an interpretative solution.
Agata Żukowska , magister comparative philology at the Jagiellonian University, Poland
Στον λαβύρινθο των συναισθημάτων
Μπορεί κάποιος να δείξει όλο το φάσμα των αποχρώσεων των ανθρώπινων συναισθημάτων και συγκινήσεων σε ένα μόνο θραύσμα; Μπορεί ολόκληρος ένας τεράστιος χώρος να ωθηθεί να υλοποιηθεί εμπρός στα μάτια και το νου μας, ταυτόχρονα στη σφαίρα του είναι και του αισθάνεσθαι, χρησιμοποιώντας μονάχα λίγες αποφασιστικές μονοκοντυλιές;
Όταν παρακολουθούμε τα έργα του Ανδρέα Κολοβού (01/03/1969), το να κοιτάζουμε μόνο οπωσδήποτε δεν είναι αρκετό. Ένας δημιουργός εξαιρετικής ζωγραφικής, φωτογραφίας και σχεδίου, ο οποίος ωθεί σε βαθιές σκέψεις και προκαλεί τους θεατές, αφήνοντας ταυτόχρονα ελεύθερο το πεδίο για τη δική τους αισθαντικότητα και ανοιχτότητα στην πρόσληψη του έργου. Ο καλλιτέχνης παρουσιάζει το θέμα και με ένα σχεδόν πουριτανικό τρόπο απλά σχεδιάζει το όραμά του – τα υπόλοιπα αφήνονται σε μας, τους θεατές. Με την πρώτη κιόλας ματιά βλέπουμε ότι προτιμά την προκλητική τέχνη που ενθαρρύνει τη σκέψη, καθώς αυτό μαρτυρείται από ένα δυναμικό πάθος να εμφανίσει ένα θραύσμα μάλλον παρά ένα συνεκτικά συνθεμένο όλον. Η τέχνη του δεν είναι ένας απλός δρόμος από το κοίταγμα προς την κατανόηση αλλά μια δύσκολη δοκιμασία και μια ενθάρρυνση να εισέλθουμε στον λαβύρινθο των ανθρώπινων συναισθημάτων.
Τα έργα αυτής της σειράς από μελάνια που παρουσιάζονται σε αυτήν την έκθεση το αποδεικνύουν εξαιρετικά. Οι πρωταγωνιστές αυτής της σειράς είναι οι χαρακτήρες με κορμιά τοποθετημένα σε τροχούς, κι ακόμη αποκομμένα κεφάλια, καρδιές και άλλα θραύσματα του ανθρώπινου σώματος. Όλα τα έργα τα διαποτίζει μια αίσθηση κατακερματισμού και απειλής. Η διάθεση αυτών των έργων είναι σοβαρή, μερικές φορές δραματικά λυπηρή. Ανολοκλήρωτα σώματα δείχνονται σε κίνηση, καταδικασμένα να παλεύουν, χωρίς καμιά ελπίδα σωτηρίας. Όπως ο ίδιος ο καλλιτέχνης τονίζει: προσπαθεί να δείξει το μαρτύριο του αποξενωμένου ατόμου, που είναι παγιδευμένο σε έναν μηχανοποιημένο κόσμο, ο οποίος είναι δύσκολο να κατανοηθεί και να εξημερωθεί – μελαγχολία και λυρισμός από τη μια μεριά και γκροτέσκο από την άλλη. Ο χαρακτήρας του είναι ο Καθένας, ένα ολοκληρωτικά αποξενωμένο άτομο, καταδικασμένος σε διαρκή περιπλάνηση, που προσπαθεί να βρει ένα δρόμο μέσα στο μπλέξιμο των συναισθημάτων στο χώρο. Έναν χώρο που αποτελεί απειλή γι` αυτόν αλλά ταυτόχρονα είναι και ο μόνος διαθέσιμος τόπος ύπαρξης. Το πεδίο κατανόησης με ένα άλλο πρόσωπο, αν τα τείχη της μοναξιάς μπορούν κάποτε να γκρεμιστούν, είναι άλλες φορές μια πλεγμένη σπείρα σκέψεων και παρατηρήσεων και άλλες φορές μια ολισθηρή πλαγιά στην οποία ο χαρακτήρας ορμά χωρίς φρένο έκτακτης ανάγκης.
Η έκθεση παρουσιάζει 40 από τα σχέδια που αναδύθηκαν από το εργαστήριο του καλλιτέχνη κατά τη διάρκεια 3 ετών εργασίας πάνω σ` αυτόν τον κύκλο – συμπτωματικά μόνο, όχι επίσημα τελειωμένα. Ανάμεσα στα έργα που παρουσιάζονται στην γκαλερί, υπάρχουν παλαιότερα καθώς και πιο πρόσφατα έργα. Μια ματιά στην τεχνική πλευρά της δημιουργίας αυτών των έργων αποκαλύπτει έναν εντυπωσιακά καινοτόμο συνδυασμό μιας από τις παλαιότερες τεχνικές σχεδίου με μια πολύ σύγχρονη προσέγγιση του θέματος. Ο καλλιτέχνης όταν τον ρωτούν γιατί μόνο μελάνι απαντά χωρίς δισταγμό: « Επειδή το μελάνι δεν ανέχεται διορθώσεις!» Εδώ είναι αδύνατο να μην παρατηρήσουμε την ταυτότητα ανάμεσα στη σκληρότητα των εφαρμοσμένων εργαλείων και τεχνικών και τη σκληρότητα των θεμάτων που διαπραγματεύονται. Το μελάνι, όπως και η ζωή, διέπεται από άκαμπτους νόμους: όταν ένα σημάδι γίνει, δεν μπορεί πια να σβηστεί.
Η αισθητική αυτής της τέχνης είναι σαν ένας λαβύρινθος, γεμάτος υπαινιγμούς και διαφορετικές διαδρομές σκέψης καθώς ο καλλιτέχνης αποτελεί φαινόμενο στο να ισορροπεί πάνω στο όριο ανάμεσα στο ορατό και το απτό. Δεσμεύει τους χαρακτήρες στα έργα του και σε αντάλλαγμα απελευθερώνει τις ερμηνευτικές δομές του αποδέκτη. Χτυπά με μεγάλη δύναμη αλλά δεν εξουθενώνει. Προκαλεί και ουρλιάζει με εκφραστικά χρώματα και δυνατά περιγράμματα, αλλά δεν προκαταλαμβάνει τον παρατηρητή. Οι αποδέκτες διατηρούν ακέραιο το δικαίωμά τους σε μια οριστική απόφαση ως προς το σημείο των διαλογισμών όπου θα σταματήσουν έχοντας βρει την επίγνωση της κατοχής μιας ερμηνευτικής λύσης.
Agata Zukowska , magister συγκριτικής φιλολογίας στο Jagiellonian University της Πολωνίας.
Μετάφραση . Κωσταντίνος Κρεβεντζάκης
Is it possible to show the entire spectrum of shades of human feelings and emotions in just a fragment? Can an entire enormous space be provoked to materialize before our eyes and minds, both in the sphere of being and feeling, by using just a few decisive strokes?
When watching the works of Andreas Kolovos (03/01/1969), just looking is definitely not enough. A creator of excellent paintings, photography and design, he provokes deep thoughts, challenges his viewer, allowing free space for their own sensitivity and openness to the perception of the work. The artist presents the theme and in an almost puritanical way just sketches his vision – the rest is up to us, the viewers. Even the first glance shows that he favors challenging art encouraging thinking, as evidenced by a striking passion for showing a fragment instead of a coherently composed whole. His art is not a simple road from looking to understanding but a difficult challenge and an encouragement to enter the labyrinth of human emotions.
The works from the Ink series presented at this exhibition are excellent proof of this. The protagonists of the series are the characters with bodies placed on wheels, or even separated heads, hearts, and fragments of the human body. A sense of fragmentation and threat pervades. The mood of these works is serious, sometimes dramatically sad. Incomplete bodies are often shown in motion, doomed to struggle, with no hope of rescue. As the artist himself points out: he strives to show the suffering of an alienated individual, stuck in a mechanized world, difficult to understand and tame – melancholy and lyrical on one hand, grotesque on the other. His character is Everyman, a totally alienated individual, condemned to constant wandering and making his way through the tangle of emotions in the space which, as we feel, is a threat for him but also the only available place of existence. The plane of understanding with another person, if the barrier of loneliness can even be broken, is sometimes a tangled spiral thoughts and observations, and at other times a slippery slope, down which the character is rushing with no emergency brake.
The exhibition holds 40 of all the projects that emerged from the studio of the artist throughout the 3 years of work on the whole cycle – incidentally, not yet officially finished. Among the works presented in the gallery, there are both older and most recent works. A look at the technical side of the works’ creation reveals a strikingly innovative combination of one of the oldest techniques of drawing with a very contemporary approach to the subject. The artist, when asked why just ink, replies without hesitation: "Because ink will not tolerate corrections!" Here it is impossible not to notice the identity of the ruthlessness of the applied tools and techniques with the ruthlessness of the themes they deal with. Ink, just like life, is governed by rigid rules of conduct: once a mark is made, it cannot be erased.
The aesthetics of this art is like a labyrinth, full of allusions and various corridors of thought, since the author is phenomenal in his balancing on the boundary between the visible and the tangible. He binds the characters in his works, in exchange freeing the recipient’s interpretative structures. He strikes with great force, but does not overpower. He provokes and screams in expressive colors and strong contours, but does not take the observer in possession. The recipients have a full right to their final decision as to at which point of the meditations they should ultimately stop, having found the awareness of possessing an interpretative solution.
Agata Żukowska , magister comparative philology at the Jagiellonian University, Poland
Στον λαβύρινθο των συναισθημάτων
Μπορεί κάποιος να δείξει όλο το φάσμα των αποχρώσεων των ανθρώπινων συναισθημάτων και συγκινήσεων σε ένα μόνο θραύσμα; Μπορεί ολόκληρος ένας τεράστιος χώρος να ωθηθεί να υλοποιηθεί εμπρός στα μάτια και το νου μας, ταυτόχρονα στη σφαίρα του είναι και του αισθάνεσθαι, χρησιμοποιώντας μονάχα λίγες αποφασιστικές μονοκοντυλιές;
Όταν παρακολουθούμε τα έργα του Ανδρέα Κολοβού (01/03/1969), το να κοιτάζουμε μόνο οπωσδήποτε δεν είναι αρκετό. Ένας δημιουργός εξαιρετικής ζωγραφικής, φωτογραφίας και σχεδίου, ο οποίος ωθεί σε βαθιές σκέψεις και προκαλεί τους θεατές, αφήνοντας ταυτόχρονα ελεύθερο το πεδίο για τη δική τους αισθαντικότητα και ανοιχτότητα στην πρόσληψη του έργου. Ο καλλιτέχνης παρουσιάζει το θέμα και με ένα σχεδόν πουριτανικό τρόπο απλά σχεδιάζει το όραμά του – τα υπόλοιπα αφήνονται σε μας, τους θεατές. Με την πρώτη κιόλας ματιά βλέπουμε ότι προτιμά την προκλητική τέχνη που ενθαρρύνει τη σκέψη, καθώς αυτό μαρτυρείται από ένα δυναμικό πάθος να εμφανίσει ένα θραύσμα μάλλον παρά ένα συνεκτικά συνθεμένο όλον. Η τέχνη του δεν είναι ένας απλός δρόμος από το κοίταγμα προς την κατανόηση αλλά μια δύσκολη δοκιμασία και μια ενθάρρυνση να εισέλθουμε στον λαβύρινθο των ανθρώπινων συναισθημάτων.
Τα έργα αυτής της σειράς από μελάνια που παρουσιάζονται σε αυτήν την έκθεση το αποδεικνύουν εξαιρετικά. Οι πρωταγωνιστές αυτής της σειράς είναι οι χαρακτήρες με κορμιά τοποθετημένα σε τροχούς, κι ακόμη αποκομμένα κεφάλια, καρδιές και άλλα θραύσματα του ανθρώπινου σώματος. Όλα τα έργα τα διαποτίζει μια αίσθηση κατακερματισμού και απειλής. Η διάθεση αυτών των έργων είναι σοβαρή, μερικές φορές δραματικά λυπηρή. Ανολοκλήρωτα σώματα δείχνονται σε κίνηση, καταδικασμένα να παλεύουν, χωρίς καμιά ελπίδα σωτηρίας. Όπως ο ίδιος ο καλλιτέχνης τονίζει: προσπαθεί να δείξει το μαρτύριο του αποξενωμένου ατόμου, που είναι παγιδευμένο σε έναν μηχανοποιημένο κόσμο, ο οποίος είναι δύσκολο να κατανοηθεί και να εξημερωθεί – μελαγχολία και λυρισμός από τη μια μεριά και γκροτέσκο από την άλλη. Ο χαρακτήρας του είναι ο Καθένας, ένα ολοκληρωτικά αποξενωμένο άτομο, καταδικασμένος σε διαρκή περιπλάνηση, που προσπαθεί να βρει ένα δρόμο μέσα στο μπλέξιμο των συναισθημάτων στο χώρο. Έναν χώρο που αποτελεί απειλή γι` αυτόν αλλά ταυτόχρονα είναι και ο μόνος διαθέσιμος τόπος ύπαρξης. Το πεδίο κατανόησης με ένα άλλο πρόσωπο, αν τα τείχη της μοναξιάς μπορούν κάποτε να γκρεμιστούν, είναι άλλες φορές μια πλεγμένη σπείρα σκέψεων και παρατηρήσεων και άλλες φορές μια ολισθηρή πλαγιά στην οποία ο χαρακτήρας ορμά χωρίς φρένο έκτακτης ανάγκης.
Η έκθεση παρουσιάζει 40 από τα σχέδια που αναδύθηκαν από το εργαστήριο του καλλιτέχνη κατά τη διάρκεια 3 ετών εργασίας πάνω σ` αυτόν τον κύκλο – συμπτωματικά μόνο, όχι επίσημα τελειωμένα. Ανάμεσα στα έργα που παρουσιάζονται στην γκαλερί, υπάρχουν παλαιότερα καθώς και πιο πρόσφατα έργα. Μια ματιά στην τεχνική πλευρά της δημιουργίας αυτών των έργων αποκαλύπτει έναν εντυπωσιακά καινοτόμο συνδυασμό μιας από τις παλαιότερες τεχνικές σχεδίου με μια πολύ σύγχρονη προσέγγιση του θέματος. Ο καλλιτέχνης όταν τον ρωτούν γιατί μόνο μελάνι απαντά χωρίς δισταγμό: « Επειδή το μελάνι δεν ανέχεται διορθώσεις!» Εδώ είναι αδύνατο να μην παρατηρήσουμε την ταυτότητα ανάμεσα στη σκληρότητα των εφαρμοσμένων εργαλείων και τεχνικών και τη σκληρότητα των θεμάτων που διαπραγματεύονται. Το μελάνι, όπως και η ζωή, διέπεται από άκαμπτους νόμους: όταν ένα σημάδι γίνει, δεν μπορεί πια να σβηστεί.
Η αισθητική αυτής της τέχνης είναι σαν ένας λαβύρινθος, γεμάτος υπαινιγμούς και διαφορετικές διαδρομές σκέψης καθώς ο καλλιτέχνης αποτελεί φαινόμενο στο να ισορροπεί πάνω στο όριο ανάμεσα στο ορατό και το απτό. Δεσμεύει τους χαρακτήρες στα έργα του και σε αντάλλαγμα απελευθερώνει τις ερμηνευτικές δομές του αποδέκτη. Χτυπά με μεγάλη δύναμη αλλά δεν εξουθενώνει. Προκαλεί και ουρλιάζει με εκφραστικά χρώματα και δυνατά περιγράμματα, αλλά δεν προκαταλαμβάνει τον παρατηρητή. Οι αποδέκτες διατηρούν ακέραιο το δικαίωμά τους σε μια οριστική απόφαση ως προς το σημείο των διαλογισμών όπου θα σταματήσουν έχοντας βρει την επίγνωση της κατοχής μιας ερμηνευτικής λύσης.
Agata Zukowska , magister συγκριτικής φιλολογίας στο Jagiellonian University της Πολωνίας.
Μετάφραση . Κωσταντίνος Κρεβεντζάκης
Τετάρτη 2 Φεβρουαρίου 2011
Σάββατο 18 Σεπτεμβρίου 2010
Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου 2010
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)